lunes, 3 de enero de 2011

DIAGNOSTIKO KLINIKOA

Medikuak pertsona batek gaixotasun hau izan dezakenaren susmoa duenean, diagnostikoa egiterako orduan lehenengo diagnostiko klinikoa egingo dio eta geroxeago molekularra.
Diagnostiko klinikoan kontuan hartzen dira karakteristika klinikoak, historia familiarra eta elektrokardiograma (ECG).
Diagnostiko mota honetarako Schwartz taula hartzen da kontuan.
Taula hau egoera edo ezaugarri desberdinei puntuak ematean oinarritzen da:
Lortutako puntuen batuera egiten da eta irteten den puntu kopuruaren arabera arrisku maila desberdina dago gaixotasuna pairatzeko:




0/1:probabilitate baxua
2/3:probabilitate ertaina
4: probabilitate handia

Zalantzak dauden kasuetan beste teknika batzuen erabilera ere badago:

- Holter estudioa: QT interbaloa aztertzen du.
Besoan holter aparatua jartzen zaio gaixoari eta honetatik ateratzen diren elektrodoak bihotz gainean jartzen dira. Aparatu honek bihotzaren jarduera grabatzen du.
Aparatua duen bitartean pertsonak bere jarduerak apuntatu behar ditu eta baita zorabio edo bestelako sintomaren bat edukitzen dituen unea. Orduan medikuak jakingo du zein unetan izan duen sintoma eta hau inprimatzean aztertuko du.

- Esfortzu froga bat: askotan Long QT-dun pertsonek ezin dute beraien adinari eta sexuari dagozkien taupada kopurua lortu. Beste kasu batzuetan bai ordea, eta honek diagnostikoa zailtzen du.

- Jaio aurretiko diagnostikoa: amniozentesia, familian kasu gehiago badaude.

- Adrenalina erabiltzen den test farmakologikoa: segurua eta oso efektiboa da ezkutuan geratu diren LQTSak antzemateko (sintoma gabekoak).
Adrenalina sistema sinpatikoaren hormona da. Sistema sinpatikoak K kanalak fosforilatzen ditu, inaktibatuz eta hortaz, ekintza potentziala moztuz.
LQTS dun pertsonetan ordea, 30 ms handitzen da QT tartea.

No hay comentarios:

Publicar un comentario